We zijn hier in Leeuwarden in het voormalige beursgebouw uit 1880.
En mijn relatie tot dit gebouw is dat wij gevraagd zijn als architect om het toenmalige bibliotheekgebouw wat hier in zat om te bouwen tot wat het nu is, de University Campus Fryslân van de Rijksuniversiteit Groningen.
Toen wij de opdracht kregen had de opdrachtgever zelf al in hun programma staan wat hun duurzaamheidsambitie was en in dit geval was dat wel aardig ambitieus voor een monument namelijk all electric en ook zoveel mogelijk zelfvoorzienend zijn.
Waar het kon zijn de originele ramen voorzien van achterzetglas en er is heel veel gedaan aan het opwekken van eigen energie.
Dan moet je denken aan een warmtepomp in de bodem, bodemwarmte.
En ook heel veel zonnepanelen want we hebben hier een heel groot dak.
Daarop konden wij ongeveer 660 zonnepanelen kwijt die voor het grootste deel voorzien in de stroomvoorziening hier in dit gebouw.
Voor ons als architect is het eigenlijk niet meer dan logisch dat je daar over nadenkt.
Met nieuwbouw is het natuurlijk nog net even wat anders dan in zo'n bestaand monument omdat er vaak conflicten komen en dat zien we eigenlijk ook juist als een heel leuk aspect omdat er dan telkens overwogen moet worden van wat heeft nu de overhand en die afweging en zoeken naar slimme oplossingen is eigenlijk heel interessant voor een architect.
De uitdaging als je over het ontwerp nadenkt is bijvoorbeeld waar laat je dingen zien en waar laat je dingen niet zien.
De tweedeling in dit gebouw hebben we ook gebruikt om alle leidingen in het gebouw op een bepaalde manier wél en juist niet te laten zien.
In deze omgeving van die handelszalen wilden we eigenlijk voorkomen dat er allemaal extra ruis ontstaat door het toevoegen van luchtkanalen.
Maar juist in die catacomben past het zien van die installaties wel heel goed.
Het gebouw geeft ook mogelijkheden.
Ik denk dat de opdrachtgever heel tevreden is met wat het resultaat is geworden.
De ambitie is waargemaakt en ik denk dat daarmee de gebruiker heel tevreden kan zijn.
