Petrus Killaars, Vechtende eenden, 1959

Weblog

De mannetjeseenden vechten een verwoede strijd. De een hapt naar de staart van de ander, die razendsnel zijn kop omdraait om de aanvaller af te weren. Met luid gesnater fladderen ze om elkaar heen, happend, bijtend, driftig met hun vleugels slaand. De vechtpartij, die overigens nooit langer dan een paar minuten duurt, zal met verwondingen aan beide zijden worden beslecht. Waarom vechten dieren? Soms uit verveling, doorgaans om het recht van de sterkste. De winnaar krijgt immers alles: een territorium, voedsel, het vrouwtje.

Bronzen beeld van drie vechtende eenden.
Petrus Killaars, Vechtende eenden, 1959, gegoten, gepatineerd brons, inv. nr. K60016

Vechtersbazen

De maker van het vechtende duo is Piet Killaars. Hij volgde de Middelbare Kunstnijverheidsschool in Maastricht. In 1948 ging hij naar Parijs, waar hij onder de indruk raakte van het werk van Alberto Giacometti en Jacques Lipchitz. Daarna vervolgde hij zijn opleiding aan de Jan van Eyckacademie bij Oscar Jesper, waar hij in 1953 cum laude als beeldhouwer afstudeerde. Hij vergaarde landelijke bekendheid met zijn monumentale werken zoals ‘Moenen’ (1968), de duivel uit het middeleeuwse mirakelspel Mariken van Nimwegen, hoog gezeten op een pilaar bij de Sint Stevenskerk in Nijmegen. Ook maakte hij kleiner werk, waaruit de rijksaankoopcommissie in de jaren 1958-1979 zes kleine bronzen beelden van hem verwierf, waaronder deze woerden.

‘Alle ervaringen van de geometrische plastiek verrijkte hij met de beweging die leven en groeien wordt genoemd’, schreef een recensent eens. Piet Killaars ging uit van de natuur in wiens uiterlijke vormen hij een wetmatigheid zag. In de bouw van bloemen, de structuur van schelpen en bomen, aangewaaid zand en de rimpeling van het water zag hij een geordend principe. Die ordening moet hij ook in de eenden hebben gezien. Van welke kant je de beesten ook bekijkt, alle vlakken en lijnen maken contact met de andere om vanuit verbondenheid toch vrij in de ruimte staan.