Chiron Pieterson, Rolling sky, 1977
Weblog
Als je wat langer naar dit schilderij kijkt, is het geen plat vlak meer, maar een bolvorm. Het lijkt zelfs op een wereldbol, met wolken in plaats van de continenten. Dat komt omdat de wolken rondom een denkbeeldig middelpunt op de schijf zijn geschilderd. Zou de kunstenaar zich hebben laten inspireren door oude hemelglobes of Japanse zenboeddhistische cirkelschilderijen? Daarop wordt de ruimte ook als een rond geheel weergegeven.
Beeldende Kunstenaarsregeling
Chiron Pieterson zat in de jaren zestig een tijdje op de Rietveldacademie maar voltooide de opleiding niet. ‘Daarna leerde hij zichzelf schilderen’, aldus zijn weduwe. Hij experimenteerde met allerlei technieken, zoals combinaties van acryl- en olieverf met airbrush. Via de Beeldende Kunstenaarsregeling kwamen 43 schilderijen in het bezit van de Staat. Er werden er 39 overgedragen aan instellingen die ze al te leen hadden, zodat er nog 4 in de rijkscollectie overbleven, waaronder deze ‘Rolling sky’. Het was het allerlaatste werk dat het rijk uit de BKR kreeg.
Traditie
Het firmament is al eeuwenlang een inspiratiebron voor kunstenaars. ‘Schilders kunnen nooit genoeg naar de lucht kijken. Wij moeten het van boven hebben’, schreef de 19de-eeuwse grootmeester van de Nederlandse luchten Jan Hendrik Weissenbruch. Een lage horizon bood eindeloze mogelijkheden voor de meest fraaie luchten. Staalblauw met een enkel wit schapenwolkje, gelig grijs dreigend vol onweer, geheimzinnig met slierten, indrukwekkend door grote bloemkoolachtige formaties. Pieterson schaart zich met dit werk in de traditie van de grote schilders van het uitspansel, van Jan van Goyen tot Carel Willink en van William Turner tot Rudi van de Wint. Het is overigens zijn enige wolkenschilderij. Inmiddels is het grote ronde doek zelf het luchtruim in gegaan. Het hangt nu in de Nederlandse ambassade in New Delhi.